We verlaten Yosimity door uitgebrande bossen, richting San Fransisco. Het weer slaat om. Regen. Maar bij SF waar de regen minder en minder maar het verkeer drukker en drukker. Jan Doets spreekt lovend over het RV park Candlestick,vlak naast het park met dezelfde naam. Telefonisch geïnformeerd. Er is plek. Mooi. We worstelen door de verkeerstromen en verlaten de Freeway naar de campground. Het Candelstick Park is een verlaten trieste bende. Groepjes auto’s met mannen hangen rond. Gas en doorrijden. Het RV park is duur maar dat heb je nu eenmaal in zo’n grote stad. Een asfaltplaat met een parkeervak. Buiten zitten is er niet bij. We pikken de middag shuttlebus van de camping downtown. We verkennen de stad, Chinatown en Fishermans Warf. Het laatste is super toeristisch, maar heel gezellig met straat artiesten. De restaurants zijn tjokvol, dus pakken we op de terugweg naar de shuttlebus, ergens in Chinatown, een italiaans restaurantje. Hmmmm lekker hoor, met een fles Chianti.

Nu naar de shuttlebus. Het is inmiddels donker en dan valt herkennen niet meer. Verdwaald in SF? Hanneke wordt onrustig. Maar gelukkig vinden we de weg en komen we op tijd aan op het oppikpunt. Met de shuttlebus rijden we door Candlestick Park. Het ziet er eng uit. Zeker nadat de ober in het Italiaanse restaurant ons waarschuwde niet van het RV park af te gaan. Dit nadat wij zeiden waar we verbleven. Hij zette grote ogen op en mompelde dat er vaak werd geschoten. Maar laat ik u niet bang maken. Ja ja. En welterusten.

26 september 2014

Dagje SF. De eerst shuttle naar de stad gepakt. Chinatown beter bekeken. De geuren en kleuren maken het een levendig geheel. Dan naar Lombardstreet. We open naar boven vanaf Columbus. Wow, dat is steil. In de verte, helemaal boven op de heuvel, zien we vele mensen die het beroemdste stukje Lombardstreet bekijken. Grappig hoor, al die mensen die persé met hun auto naar beneden willen slingeren.

We huren fietsen bij Blazing Saddles. De prijs ging snel naar beneden toen Bert zei dat we bij een concurrent veel goedkoper konden huren. Langs de haven fietsen we over fietspaden naar de Golden Gate brug. Onderweg doen we nog even Fort Point aan dat de baai ooit bewaakte. Mooi.

De brug toornt boven ons uit. Samen met honderden andere fietsers en voetgangers banen we ons een weg naar boven en de brug op. Goed opletten .De herrie van de auto’s op het brugdek wordt goedgemaakt door het geweldige uitzicht. We fietsen de brug over. Onderweg helpen we nog iemand die een akelige val maakt. Maar dat loopt goed af. Han doet voorzichtig aan. Zal ons niet gebeuren hopen we. Aan de andere kant van de brug ligt Sausalito. Een heel mooi plaatsje. We pakken de pont terug naar SF. We varen langs Alcatraz.

Terug in de haven leveren we de fietsen in. Het is nog drukker met toeristen dan gisteren. Het bruist. Lekker vis gegeten met chips. Teruglopend naar Chinatown valt er nog een hoop te zien. De Cablecars hebben we niet geprobeerd. De wachtrij was lang en ’s morgens was er storing dus reden ze niet. Een vermoeiende maar mooie dag.

We rijden Yosimite in via de Tioga pas. Lang terug dat we tussen hoge dennenbomen reden met flinke bergen. De RV moet stevig klimmen. Beekjes, meertjes, smallere wegen. We pikken wat uitkijkpunten mee maar gaan toch snel op zoek naar een camping. ’s Morgens de meeste kans. Crane flats heeft voor ons formaat RV geen plek maar maar 8 mijl verderop ligt Hodgdon campground en daar kunnen we terecht. Gerustgesteld kunnen we ’s middag nog iets doen. Sequoia’s bekijken aan de zuidkant van het park. Op de kaart lijkt het niet zo ver. Alleen blijkt de weg heel kronkelig en moeten we een aantal keren flink klimmen en dalen. We nemen de shuttlebus naar Mariposa Grove. Daar stond ooit de beroemde tunnel Sequoia. We lopen een flink eind door het park, het busvolk achterlatend. Wat een joekels van bomen. Heel indrukwekkend.

De laagstaande zon maakt de terugrit uitdagend. Slinger de slinger en niks zien. Maar gelukkig komt alles goed. We worden wel een beetje verdrietig van de vreselijke brandschade aan het park. De droogte in Californië duurt al jaren. Dan kijk je toch even anders aan tegen het schitterende weer dat we hebben.

24 september 2014

Vandaag naar Yosemite Valley. Kijken of we naar Glacier Point kunnen lopen. Helaas is de parkeerplaats waar de trail begint vol en moeten we doorrijden. Dan kijken of we de shuttle omhoog kunnen pakken en alleen naar beneden lopen. Volgeboekt. Tja dan maar een wandeling naar Mirror Lake. Hanneke vindt rond een meer lopen wel leuk. O ja, droogte. Geen meer te zien. We lopen over de bodem. Op ons rug liggend proberen we met de verrekijker bergbeklimmers te spotten tegen de Half Dome. Sinds we een programma zagen op TV van een free climber die deze steile wand en El

Capitan, nog zo’n engerd in 1 dag beklom, kijk je er toch heel anders naar. Als vliegjes tegen de wand vinden we enkele dapperen. Petje af.

De middag brengen we door in de Valley en genieten van de schoonheid en rust. Op de terug weg stoppen we nog even bij El Capitan, maar hier is niemand te zien tegen de wand.

We eten en luieren lekker voor de RV in het bos. Wat een rust. ’s Nachts huilen de coyotes rond de campground. Haast griezelig geluid. Deur op slot?

Dit wordt een rustdag. Yosemite is niet ver weg. We pakken camping in Lee Vining vlak bij de toegang. In het visitors center kijken we water er te doen is. We rijden naar Mono Lake. Dit meer is 3x zo zout als de oceaan. Er leven alleen garnaaltjes in. Daardoor zijn er volop vogels. We bezoeken de Tufa stones. Deze zijn in miljoenen jaren ontstaan op de bodem van het meer door de reactie tussen mineralen in het grondwater en het water van het meer. Door de mensen is het waterpeil sinds 50 jaar drastisch gezakt en liggen ze nu bloot. Mooi gezicht. O ja, de mineralen trekken miljarden vliegen aan. Als je langs het water loopt vliegen ze op.

De middag brengen we lekker lui door, blog en de foto’s bijwerken want we hebben internet!

Waarschijnlijk door het constante achtergrond lawaai en de regen op het dak hebben we prima geslapen. Op tijd op pad naar Death Valley. We hebben de route goed gepland want hier wil je niet verkeerd rijden. De planning is om niet te ver te rijden en bij Furnace Creek een campground te nemen. Er zijn er 7 in Death Valley dus dat moet goed komen.

Onderweg blijkt dat er langs de weg veel water ligt. Overal langs de weg staan bakens en bordjes die waarschuwen voor overstroomde weg. Het heeft hier dus gespoeld vannacht. Hoezo droge woestijn. Er is best wel wat bewolking aan de lucht en dat maakt het met de vochtige aarde wat minder warm. Het landschap verandert langzaam in maanlandschap. Bij viewpoints is het toch heet. Niet te lang buiten blijven. We komen bij Furnace Creek en bezoeken het visitors center. Hmm, maar 35 graden of zo. De campground ziet er niet aantrekkelijk uit in deze warmte. Het is nog vroeg dus we gaan door. We stoppen bij de zandduinen . Zo hoort een woestijn er uit te zien. Maar helaas ziet 99% er rotsig uit. We lopen een stukje en komen tot de ontdekking dat zandduinen beklimmen op sandalen best kan, in Nederland tenminste, maar in Death Valley is het een beetje dom. Au, aan je voeten.

Death Valley ligt een dikke 200 ft onder zee niveau. Om er uit te komen moeten we een pas over en die ligt op 4950 ft (1550 meter). Dat is spannend klimmen in die hitte. Maar het uitzicht is geweldig. Vervolgens duik je gewoon weer een ander oververhit dal in. Maar heel mooi. We rijden Death Valley uit maar verwacht niet dat je dan groen tegen komt. Het blijft dood, doodser en heet. Na een paar valse pogingen een kampeerplek te vinden, strijken we neer in Bishop, vlak naast de golfbaan. Onder de bomen en lekker koel. Biertje, wijntje, mooie rit.

Van Utah naar Nevada. Weer een rit door desolate woestijn. Een dan ligt daar Las Vegas. De drukte op de wegen is even wennen. De KOA camping is zo gevonden. Vlak achter Circus Circus. Tis een aangeklede asfaltplaat, maar wij staan naast het zwembad(je). Zoals we al hoorden is het heet. We besluiten de middag alvast een kijkje te nemen. Vanaf de camping ben je zo op de strip. Als je die weet te vinden. We sjokken een end heen en komen uiteindelijk op de strip. Buskaarten gekocht voor het vervoer. Het is druk met verkeer maar zeker met voetgangers. Wat een types! Je mag hier gewoon op straat alcohol drinken en dat wordt massaal gedaan. De bus schiet niet op, dus bij de Bellagio er uit. Even binnen kijken. Limo’s voor de deur. Groot van binnen en het Casino ook. Ceasar’s Palace bleek nog groter, winkelcentrum erbij. Decadent gewoon. Toen naar The Venetian. Echt over de top. Kanalen met gondels en zingende gondeliers. Daar wil je toch niet in zitten? Jawel hoor , een hele rij wachtenden, en …. Een bruidspaar. Het plafond is beschilderd met blauwe lucht en wolkjes, maar zodanig aangelicht dat het net namiddag lijkt. Geeft toch het rare gevoel dat je buiten loopt. Maar de italiaanse gevels zijn zo nep. Toch wel weer leuk.

Binnen de airco en buiten ramt de hitte je vol in het gezicht. Snel terug naar de RV. We komen er achter dat je gewoon door Circus Circus en het casino kan lopen (een heeel end) dan kom je vlak bij de campground uit. Handig voor vanavond. Bert spettert nog even in het zwembad. Donkere wolken vezamelen zich aan de horizon. Regen? Hier?

Als het donker is gaan we weer op pad. Het flitst aan de hemel. Maar de temperatuur is prima. De strip is volop verlicht met reclames, lampjes, schijnwerpers, wat een feest. Het is zo mogelijk nog drukker op straat. Eerst naar Mirage, voor de vulcano show. Rood verlichte waterstralen rook, gasvlammen beelden een vulkaan uit. Leuk gedaan maar niet heel spectaculair. Na rondgelopen te hebben en vooral mensen gekeken te hebben, hebben we er beiden genoeg van. De constante kakofonie van muziek en lawaai is vermoeiend, tenzij je ervan houdt om constant op een kermis+ te lopen. Zeker de dronken mensen maken het minder gezellig. Het regent een beetje. Bij de RV zien we de bliksems rondom.

Conclusie: Las Vegas, volledig over de top. Zeker gaan bekijken, maar 1 dag is genoeg.

Vandaag naar Zion National Park. Die al te ver weg dus aan het einde van de ochtend waren we er. De campings in het park zijn “first come, first served” dus spannend of we een plekje vinden. Bij de toegangspost moesten we apart betalen voor het passeren van een tunnel. Omdat de RV zo hoog is moet het verkeer worden  stilgelegd, zodat ik in het midden kan rijden. Ging allemaal soepel.
Bij de South campground aangekomen zagen we het bordje “ full”. Das balen.
Door naar de 2e camping. Ook full. Dan maar op de parkeerplaats staan en dan nemen we de shuttle-bus het park in. Parkeerterrein ook vol! Terug naar de 1e camping want daar was nog een parkeerterreintje met vrije plaatsen. Maar Hanneke, doortastend als ze is, zei: “het is nog geen 11 uur, dus de camping kan niet vol zijn. Er checken nog steeds mensen uit. Zij de camping op en loopt een ranger tegen het lijf. NOG 1 PLEK VRIJ! “It’s your lucky day” zei de ranger en omarmde Han.

Helemaal geweldig.
Eerst rustig bijkomen met wat drinken en eten, onder de bomen.

Zion is een heel mooi park. Weer heel anders. Hoge steile bergen aan alle kanten. Je mag het park alleen in met de shuttle. Die pakten we want we wilden de hike naar “the Narrows” maken. Bergschoenen aan en sandalen mee want je moet de rivier in, hadden we gehoord. Ook deze shuttle werkt weer perfect. Onderweg uitleg over het park.

De start van de hike is over een mooi pad dat je langzaam de canyon in voert. Best druk. Als het pad ophoudt moeten we rivier in. Tegen de rotsen staan allemaal takken en stokken van vorige wandelaars. Die zijn best handig want het water stroomt snel en je glijdt zo uit over losse stenen. Sandalen aan en huppekee. Koud water. De bergwanden komen steeds dichter bij elkaar en gaan loodrecht omhoog. Sensationeel. Steeds de rivier in en uit. We krijgen er handigheid in. Na anderhalf uur keren we om, want je hebt steeds de neiging om nog één bocht verder te gaan.

Weer een hele aparte wandeling en het water? Ach dat werd steeds warmer, zo leek het.

We pakten de shuttle naar Zion Lodge voor een ijsje, maar dat werd diner op het terras. Wat een plek. Heerlijk weer, Schitterend uitzicht en lekkere Cabernet –Sauvignon. Weer een dag om niet te vergeten.

Brrr, ’s morgens de kachel aan en ’s middags de airco. Alles went.

Bryce Canyon ligt vlak bij de camping, dus we waren er lekker vroeg. Meteen door gereden naar het verste uitkijkpunt, Rainbow point. De parkeerplaatsen zijn klein, dus als het drukker wordt kunnen we de RV niet meer kwijt. Plan is om bij grotere drukte over te stappen op de pendelbus die in het park rijdt. Op Rainbow Point  een korte hike gemaakt met schitterende vergezichten. We hoppen van viewpoint naar viewpoint. Uitzicht op de rood/witte coones en hoodoos. Dat zijn de langwerpige stenen rotsformaties die door erosie zijn ontstaan. Ze hebben de meest rare vormen en kleuren. Halverwege het park wordt het zo druk dat we de camper parkeren en op de bus stappen. Vanaf Bryce Point heb je een geweldig uitzicht op het Amphitheater, het dal dat vol staat met hoodoos. Daar gaan we straks een paar uur een hike maken. Bij Sunset Point dalen we naar beneden. Adembenemend  zijn de rode pilaren die boven je uitsteken. We lopen door Wallstreet, een nauwe kloof, waar aan het eind 2 joekels van Douglas sparren in groeien. Het pad wordt vlakker en voert door bossen en rode rotsformaties. Onderweg hadden we wel  gehoord dat Bryce mooi was maar dit is boven verwachting. Elke keer kijk je je ogen weer uit. Tip voor iedereen die naar Utah gaat. Bryce moet je zien! En neem de tijd om naar beneden te lopen want dan zie je echt iets bijzonders. Goede schoenen en water zijn onmisbaar.

De rit naar Arches was lang. Het eerste deel door het Navajo reservaat gaf mooie plaatjes. Al gauw kwamen we in meer gecultiveerd gebied. Zo rij je op een hoogvlakte en zo duik je weer een vallei in. Mooi. We bereikten Moab in de middag want we kwamen in een andere tijdzone. Plan was om in Arches direct door te rijden naar de camping. Bij de entree tot het park stond helaas al dat deze vol was. Dus toch maar doorgereden om daar de trail te lopen naar de eerste Arches (bogen). Voor de afwisseling was het bloedheet. Dus geen bergschoenen aan maar op sandalen. Foute beslissing want halverwege ging het pad over in rotsklimwerk. Dus alleen de arches bekeken die we konden bereiken. Om de terug weg nog een stukgelopen bij de Windows (2 arches naast elkaar), Heel mooi.

We waren de drukte en warmte even zat en vonden een lekkere camping in Moab, onder de bomen. Koelte (33 graden J).

Antilope Canyon ligt net voorbij Page dus een klein stukje rijden maar. Upper is wereld beroemd en heel druk. Dus wij kozen voor Lower Canyon. Op de camping zei men dat deze net zo mooi is maar pas kort open is met gidsen. Het was inderdaad niet zo druk bij Ken’s Tours. De Canyon ligt in Navajo gebied dus alles wordt door natives gedaan.  Na een stukje lopen daal je via een steile trap de canyon in. Daar gaat een heel bijzondere wereld voor je open. Water heeft in het rode zandsteen een geul uitgeslepen. Niet recht maar met allemaal bochten en holtes. Het zonlicht en de kleuren geven een speciaal effect. Fotografen paradijs. Han kwam niet verder dan 350 foto’s.

De weg naar Monument Valley zorgde weer voor veranderend landschap. We waren er vroeg dus meteen naar de camping bij Gouldings. Goede gok want we hadden de laatste plek. Hoewel we rust hadden gepland, bleek de off road tour van 3 ½ uur door de valley zo aantrekkelijk dat we binnen een uur in de wagen zaten. Mensen die we terug zagen komen zagen er akelig rood uit van het stof.

Wow, daar zijn de wereldberoemde plaatjes uit de films met John Wayne. De mesa’s rijzen op uit het rode landschap. Elk heeft een naam omdat ze ergens op lijken, de linker want, de rechter want, de koning op de troon, de postkoets. En ja, ze lijken er inderdaad op. De rit bracht ons op unieke plekjes. Natuurlijk de geijkte indianenhut en oma die aan het weven is. Mooie verhalen van de gids over vroeger. En de indiaan te paard, poserend met de mesa’s op de achtergrond. Maar de rit door het achterland die eindigde met de ondergaande zon. Maakte alles compleet. Terug op de camping hadden we het stof nog als herinnering. En dat zat overal.

Lekker  rustig aan gedaan. De rit naar Page zal niet zo lang zijn. Ach voor de verandering weer een blauwe lucht en dik 30 graden. Onderweg nog wat viewpoints meegepikt van the Little Colorado River. Net of het groene land is open gescheurd. Page was voor de middag bereikt en we boekte direct een plek op de campground. Water en stroom, mooie plek, top. De hele middag nog voor ons. Eerst naar Horseshoe Bend, waar de Colorado River een bocht maakt van 270 graden. Oei warm hier. Het loopje was niet al te ver, maar wel door het rode woestijnzand, heuvel op en heuvel af. Klinkt saai maar het uitzicht was weer geweldig. Geen hekken of zo, dus oppassen. Op de heenweg waren we langs een prieeltje gekomen op de top van de heuvelrug. Daar zaten wat mensen in de schaduw uit te rusten. Pfff watjes. Toen wij terug liepen de heuvelop begrepen we opeens waarom dat ding verdraaid tactisch was geplaatst. Bezweet en puffend doken ook wij de schaduw in.

We namen een kijkje op de stuwdam die Lake Powell heeft laten ontstaan en reden door naar het meer zelf. De park ranger had aangegeven dat er een strand was. Ja hoor. Sta je dan, in de woestijn, in je zwembroek aan een groot meer. Lekker!!! Dit was niet gepland dus extra leuk en maakte de dag echt compleet.

De heli’s vlogen al af en aan toen we op het vliegveld aankwamen. Briefing, zwemvest om en stoelnummers uitgedeeld. Met 6 man en de piloot in dat kleine ding. We hadden beiden een raamstoel dus prima fotopositie. Eerst laag over de bossen en dan over het randje van de canyon. Wow, wat een uitzicht. De kleuren van de verschillende rotslagen zijn schitterend. En wat is tie groot.

Naast ons zaten een duitse jongen en meisje. Hij haalde plots een ring tevoorschijn en vroeg haar te huwelijk. Geweldig  Han hield het bijna niet droog.

De tocht ging verder via zijarmen van de Grand Canyon en the North Rim. De 45 minuten vlogen voorbij. Ja, het kost wat, maar overslaan, niet doen als je hier ooit komt.
(De foto's zijn wat minder omdat ze natuurlijk door het raam zijn genomen)

Op naar Desert View aan de oostzijde van het park. Daar vonden we een plekje op de natuurcamping. Wat een verschil met Grand Canyon Village zeg. Rust. Niet die waanzinnige drukte. Onze overburen wezen ons op een pad dat vanaf de camping naar de rand van de canyon liep. En dan zit je met z’n, tweeën opeens helemaal alleen, midden in de natuur, op de rand te genieten. Zo was het dus vroeger als je als pionier hier geraakte. Een uurtje bezinning.

’s Avond nog maar eens de zonsondergang bekeken. Geweldig zoals alle aanwezigen dan reageren. Oo’s en aaa’s, gejuich gelach. Ja heeft wel wat.

12 september 2014

Was knap koud vannacht . Maar de zon warmt alles snel weer op. Bergschoenen aan, veel water mee. Klaar voor een dag Grand Canyon.

Het bussysteem werkt prima. Vanaf het Visitorscenter naar Hermits transfer. Daar pakten we het Bright Angel Trail de canyon in. We beperkten ons tot 1 ½ mile rest house, dat ongeveer 340 meter onder de rim ligt. Dalen gaat altijd makkelijk. Na een uur waren we er. Onderweg schitterende uitzichten en ervaar je nog beter hoe diep de canyon is (1.800 m) en loop je langs verschillende aardlagen in de rotswanden.

Bij het keer punt heb je de neiging door te gaan naar het volgende punt, 3 mile rest house. Maar onderweg waren we puffende mensen tegengekomen op hun weg omhoog. Niet veel later hoorden wij ook tot die groep. Bezweet maar voldaan bereikten we na een uur en 10 minuten de top weer.

Daar stapten we op de bus die ons langs vele uitkijkpunten langs de rim voerde. Overal uitstappen en genieten van het uitzicht. Sommige stukken deden we lopend. Geweldig. Uiteindelijk de camper weer opgezocht en het park uitgereden. Daar was een trailer park waar voldoende plek was. Dicht bij het vliegveld. Morgen de heli-tour. Spannend.